Herbata po rosyjsku

W Rosji herbata przyszła wcześniej niż w Europie, ale później niż na Wschodzie. W XVI wieku niewielkie ilości herbaty przywieziono do Rosji w postaci drogich prezentów od azjatyckich posłów. Dokładna data otrzymania chińskiej herbaty od rosyjskiego cara jest znana – jest rok 1567. Dwa Kozak Ataman i Yalyshev Petrov, odwiedził Chiny, wypróbowane i opisane pić i przyniósł dar króla chińskiego cesarza pudełko drogich żółtej herbaty. W 1638 roku ambasador rosyjski Wasilij Starkov przynosi jako dar dla króla Mongołów Khan 64 kg herbaty. W 1665 r. Cesarz Aleksiej Michajłowicz został potraktowany herbatą. Z biegiem czasu herbata dotarła na Syberię, a badacze ze wschodniej części Cesarstwa Rosyjskiego odkryli tam powszechne używanie herbaty. Przez 17 wieku, picia herbaty rosyjskich bojarów i ich przybliżone, to było serwowane na królewskich przyjęć oraz w domach bogatych kupców. W XVIII wieku szlachta i zamożni kupcy dołączyli do tych kategorii, a w XIX wieku herbata rozprzestrzeniła się wszędzie.

Początkowo herbatę wysyłano do Rosji suchą drogą z Chin i sąsiednich krajów. Później, wraz z otwarciem Kanału Sueskiego, herbata zaczęła być dostarczana drogą morską. Nasi przodkowie znali tylko zieloną i żółtą herbatę, pili ją bez cukru. Być może dlatego herbata nie była pijana przez długi czas. Gorzki smak napoju był nieprzyzwyczajony do tradycyjnych rosyjskich napojów (sbiten, miód), które miały słodkawy smak.

Tradycja rosyjskiego picia herbaty jest jedną z najtrudniejszych do opisania. W ciągu ostatnich 150 lat nastąpiło tak wiele zmian w społeczeństwie i sposobie życia, że ​​nie jest już jasne, co uznać za główną rzecz w rosyjskiej tradycji picia herbaty. Dla obcokrajowców symbolem rosyjskiego picia herbaty jest dziwny rosyjski samowar, dawniej wykorzystywany do robienia skund.
Samowar, picie ze spodków, szklanka w srebrnym uchwycie na kubek to tylko cechy zewnętrzne, które są dostępne dla nas zgodnie z opisami klasyków i obrazów znanych artystów z przeszłości. Konieczne jest oddzielenie technicznej strony preparatu od wewnętrznej, duchowej esencji picia herbaty po rosyjsku. Herbata w Rosji od dawna była powodem długiej, spokojnej i pogodnej rozmowy, sposobu na pojednanie i rozwiązywanie problemów biznesowych. Najważniejszą rzeczą w rosyjskim piciu herbaty (z wyjątkiem herbaty) jest komunikacja. Dużo herbaty, smakołyków i przyjemne towarzystwo – to składniki herbaty w języku rosyjskim. Współczesna rosyjska uczta często składa się z dwóch części: jedzenia i alkoholu oraz herbaty ze słodyczami. Tak więc, często w herbacie (a nie w alkoholu) część rozmów jest prowadzona, goście oddają się przyjemnym wspomnieniom i są ciekawe pomysły. Gospodyni ma tylko czas na ogrzanie wody, a herbata jest przelewana przez rzekę, a gotowe cukierki nie stanowią przeszkody dla jej kontynuacji. Ta tradycja ma praktyczne znaczenie. Niesłodzona herbata po chwili po obfitym posiłku pomaga w trawieniu, a gość wstaje od stołu odświeżony i wesoły.

Technicznie proces warzenia odbywa się w 3 wariantach. Pierwszy – najbardziej „rosyjskie” Woda jest ogrzewana w samowarowym, herbaty zaparzonej w dużym kotle, który jest umieszczony na koronie (górna część) samowar i wylano do filiżanki, bez dodatku wody i cukru. Słodycze są akceptowane w ten sposób. W tym przypadku ważna jest duża ilość zaparzacza i ogrzewanie wszystkich naczyń na każdym etapie. Herbata nie lubi chłodu – uwielbia ciepło. W drugiej metodzie otrzymuje samowar i czajniczek herbaty pokryte specjalną herbatę cieplejszy ciepła nie odejdzie – tak samo jak w tradycji angielskiej. Herbata nie rozcieńcza się wodą, a słodko je się w przekąsce. Istnieje również trzecia droga, która ma swoje korzenie w biednych czasach sowieckich. Herbatę zaparza się mocniej, a łyżeczkę do herbaty nalewamy do kubków, w których dodaje się gorącą wodę. Ta sama procedura jest czasami wykonywana przy udziale samowara zamiast czajnika.

Herbata po rosyjsku jest zwyczajowo do picia, gdy jest co najmniej pół godziny wolnego czasu. Nie ma zwyczaju przechwytywania herbaty i biegania dalej w interesach. Nie jest zwyczajem milczeć przy stole, jak to się dzieje w ceremonii japońskiej czy chińskiej, i być zbyt ceremonialnym i grać w “pokaz herbaty”, jak to się dzieje w Anglii. Milczenie dla samowara uważane jest za oznakę głębokiego braku szacunku dla właścicieli domu. W przypadku “rosyjskiej ceremonii parzenia herbaty” zwyczajowo używa się czerwonej (w klasyfikacji europejskiej – czarnej) cejlońskiej, indyjskiej lub chińskiej herbaty. Zielony z takim piciem herbaty nie jest odpowiedni.

Rosyjska tradycja herbaciana ma swoje ustalone stereotypy, które w jakiś sposób wpływają na postrzeganie herbaty przez samych Rosjan lub gości z kraju.

Stereotyp pierwszy: herbata i samowar. Samowar został wynaleziony na herbatę i tylko z samowarami można mieć prawdziwą rosyjską herbatę.
Jednak samowar daleki jest od rosyjskiego wynalazku. Jego zasada była używana nawet w starożytnym Rzymie, gdzie gorąca woda została umieszczona w pojemniku z wodą do ogrzewania. Później samowar przeniknął do Europy i był używany do podgrzewania wody. Wiadomo, że Piotr Wielki, oprócz innych ciekawostek, przywiózł z Holandii urządzenie przypominające współczesny samowar. Później rosyjscy mistrzowie stworzyli własną wersję urządzenia, nadając mu dźwięczne rosyjskie imię, a od końca XVIII wieku samowary powstawały w Tuule i Uralu. Tak więc samowar został “ukorzeniony” i dostosowany do naszych potrzeb – najpierw do przygotowania sbitenu, a następnie wody do zaparzania herbaty. Należy zauważyć, że powszechne stosowanie samowarów zaczęło się dopiero w XIX wieku.

Stereotyp drugiego: Rosjanie piją herbatę ze spodka lub ze szklanki w szklanym uchwycie. Obie te istoty niewątpliwie istniały, ale nie było konieczne. Ze spodka mogli pić herbatę w wąskim gronie przyjaciół lub krewnych, ponieważ w społeczeństwie takie zachowanie było uważane za wulgarne. Również z talerzykiem ludzie lubili pić ze środowiska handlowego, które nie brały europejskich „zasad przyzwoitości”, uznając je za sztywne i wymyślony i oferowanych własnych zasad, z których goście czuli się bardziej komfortowo przy stole. Później ta tradycja została “wypróbowana” przez drobnych burżujów, kopiując różne wersje picia herbaty i mieszając je razem.

Stereotyp trzeci: zrobić herbatę przez spawanie, a następnie rozcieńczyć w kubku wrzącej wody. Zwyczaj ten pojawił się w latach porewolucyjnych, kiedy było dużo “pańskiej” herbaty, ale niewielu wiedziało, jak ją odpowiednio uwarzyć. W erze niedoboru herbata była rozcieńczana wodą, aby ją uratować. Ten “ekonomiczny” sposób kradnie prawdziwy smak herbaty, zamieniając pachnący napój w zabarwiony płyn na kanapki.

Stereotyp czwarty: zielona herbata jest gorzka, a rosyjskie picie herbaty nie jest odpowiednie. W dwóch przypadkach może okazać się gorzki – zła herbata lub złe zaparzenie. Prawidłowo parzona zielona herbata ma słodkawy smak i delikatny aromat. A jego kolor jest bardzo jasny, zielonkawy lub żółtawy, ale nie intensywny, ale prawie przezroczysty. Aby nalegać, zielona herbata nie powinna być – po prostu trzeba zacząć ją spuszczać, wystarczy napełnić czajnik gorącą wodą. Jeśli herbata jest nadal gorzka, spróbuj mniej wlać liście herbaty lub szybko wylej gotowy napój.

Kolejnym stereotypem jest to, że rosyjska partia herbaciana miała uporządkowany wygląd jak angielski. To nigdy nie było, i być może, największą wartość herbaty po rosyjsku. Herbata była pijana, jak ci się podoba, każdy dom miał swoją własną tradycję. Niepisane przepisy nie zapisały i nie spowodowały śmierci rosyjskiej herbaty, jak to miało miejsce w Anglii.

Jeśli mówimy o tradycji rosyjskiej herbaty, można wyłowić tani popularny obraz, uśrednione do „marki” herbaty w języku rosyjskim: to samowar, czajnik pękata, czajnik, porcelana filiżanka i spodek, cukier w kostkach i herbata traktuje: naleśniki, ciasta, sernik, bułeczki i inne słodkie i niezbyt “przekąski”. Ten sklep-drobnomieszczański sposób picia herbaty i rosyjskim uznano za szlachetnego herbaty z jego kopia angielskich tradycji nie można uznać rosyjski.

Herbata w języku rosyjskim jest zwyczajowo pić kilka razy dziennie. Z reguły jest to 4-6 razy, a w dniach postu i zimą herbata była bardziej aktywnie pijana. Nieodzowną cechą rosyjskiej gościnności jest herbata. Teraz ta tradycja jest doprowadzona do automatyzmu i zakłada oprócz herbaty obowiązkowe rozmowy, słodki poczęstunek (dżem, miód, ciasta, słodycze i ciasteczka). Dla gości w domu jest specjalna “świąteczna” usługa, która nie bierze udziału w codziennych przyjęciach herbacianych. Ta sama usługa jest używana w herbacianej części rosyjskich uczt. W czasach radzieckich piękny herbaciarnia była wskaźnikiem statusu właścicieli. Najlepsze były “zagraniczne”, te, które trudno było znaleźć. Szczególnie ważne było, aby mieć w domu piękny serwis do herbaty, w przeciwieństwie do publicznych kieliszków do picia ze słabą, słodką herbatą.

Tradycja picia herbaty z kieliszków jest niezrozumiała dla obcokrajowców i sięga do XVII i XVIII wieku. W tym czasie herbata w tawernach podawana w szklankach, ponieważ europejskie kubki i zestawy nie stały się jeszcze modne. Później, okulary były stopniowo zastępowane filiżanek, ale w niektórych rodzinach zdecydowano się wykorzystać takie tradycyjne potrawy aż do rewolucji. Porcelanowe kubki niemal wszędzie zastąpione przez okulary, ale nadal były restauracje: Herbata jako napój szorstka mężczyzny było podawane w tym samym naczyniu, i tani alkohol lub alkohol zmieszany z herbatą. Aby nie palić palców, należy wykonać uchwyt na kubek. Były to raczej wędrówki, naczynia kolejowe, które w każdych warunkach zostały zastąpione porcelaną lub porcelaną.

Lista wiązania elementów klasycznego rosyjskiego wypoczynkowego herbaty zawiera: samowar lub czajnik do podgrzewania wody, stoisko lub taca do samowara, zbiór, który składał się z czajniczek, par tea (filiżanka i spodek), dzbanek mleka i cukiernicy, szczypce rafinowanego, curling kołki rafinowane , sitko do piwowara, wazony na słodycze. Woda do herbaty preferowała wiosnę, miękka. Herbata na tej wodzie okazała się pachnąca i świeża. Sposób warzenia był podobny do angielskiego. W tradycji rosyjskiej nie jest jednak tak trudno zaparzyć herbatę, jak w Anglii. Herbatę gotowano po rosyjsku w naparze i wlewano do kubków bez rozcieńczania wodą. W przypadku dodawania mleka lub śmietanki, zostały one podgrzane i dodane do miseczek przed herbatą. Tradycja, aby silny napar oddzielnie, a następnie rozcieńcza wodą zakorzenione w społeczności pracownik-chłopskiej, a teraz z jakiegoś powodu jest uważana za narodowy sposób. Ale biorąc pod uwagę, że herbata z tą metodą jest o wiele gorsza niż dobrze zaparzona, lepiej jej nie używać.

Istnieje tradycja kończenia picia herbaty. W klasycznej rosyjskiej wersji XVIII i XIX wieku oznaczało to szklankę odwróconą do góry nogami lub filiżankę ustawioną na spodku. Nieco później w sposób europejski zaczął wkładać łyżkę do kubka. Łyżeczka w pustym kubku była oznaką, że gość nie chce już herbaty. Nie można było dmuchać na herbatę, żeby ją ochłodzić, i szczypać łyżką, mieszając cukier. Zasady dobrego brzmienia nakazują, aby łyżka nie dotykała ścianek kubka, a pod koniec mieszania nie pozostawała w kubku. Wylanie herbaty spodka i wypicie z niej również uznano za sprzeczne z tymi zasadami. Ale, jak wiadomo, herbata sprzedawała wszystkie zagraniczne zasady i dawała więcej swobody przy herbacianym stole.

W carskiej Rosji pili głównie chińską herbatę. Do XIX wieku była wyłącznie chińska, pod koniec XIX wieku zaczęły pojawiać się Cejlonie i Indian. Do XIX wieku wysoko ceniono herbatki z Chin, dostarczane na suchym lądzie – nie zepsuły się na drodze, nie zawilgotniały, mimo że były bardzo drogie. Ta herbata została doceniona przez europejskich smakoszy, którzy nie mogli sobie pozwolić na kosztowną chińską herbatę. Kupili go w Rosji za dużo pieniędzy. W połowie XIX wieku Chiny ostro ograniczyły dostawy herbaty do Europy, a część z nich została zakazana z eksportu. Dla Rosji wręcz przeciwnie, dokonano wyjątku, a nasi przodkowie mogli cieszyć się ekskluzywną żółtą herbatą, niedostępną dla Europejczyków.

Pod koniec XIX wieku zaczęto sprzedawać w Rosji herbaty z Indii i Cejlonu. Pojawiły się pierwsze zbiory herbaty z Gruzji i Krasnodaru. Indyjska herbata zawsze była niższa i tańsza niż chińska. Były wyjątki – wysokogórskie herbaty z północnych Indii lub górzyste obszary Cejlonu. Taka herbata była sprzedawana masowo i cieszyła się popularnością wśród niedoświadczonych pubów lub tawern. Indyjska herbata mogłaby być warzona ściśle i ekonomicznie, a jej celem często było “dawanie napoju i ciepło”. Czarna herbata stała się herbatą do ciast, tawernową herbatą. Później ta sama nisza zajęła również Gruzin, który był jeszcze niższy i sprzedawany jako mieszanina (mieszanki). Herbata Krasnodar zawsze wyróżniała się spośród wszystkich znanych obszarów uprawy herbaty. Eksperymenty dotyczące rozmnażania krzewu herbacianego w wystarczająco chłodnych warunkach zakończyły się sukcesem, a ciekawy i specyficzny smak herbaty krasnodarskiej znalazł swoich wielbicieli. Jednak pracowitość i wysoka cena “rodzimej” herbaty nie pozwalały i nadal nie pozwalają jej konkurować z chińskimi i indyjskimi odmianami.

W XX wieku. Chińska herbata była pijana do lat 70., aż do pogorszenia stosunków z Chinami. Od 1970 roku przeniósł się na Cejlon i indyjskiej herbaty, a także Gruzji i Krasnodarze, które pojawiły się 100 lat temu, ale były uważane za niskiej jakości i poszedł tylko do mieszania z tanich odmian chińskich i indyjskich. W latach 80. XX wieku jakość importowanej herbaty gwałtownie się pogorszyła w ZSRR (głównie z Gruzji). W latach 90. wysokiej jakości chińska herbata również przenikała do Rosji, wraz z wiedzą o chińskich tradycjach, ale większość herbaty była bardzo niskiej jakości. Teraz w sklepach jest zdominowany przez taniego gatunku herbaty Ceylon, można nazwać drugą najpopularniejszą Indian, po chińskim, w Kenii, jawajski, wietnamski, turecki, Iranu i dopełnia rating Krasnodar herbaty. Gruzińska herbata całkowicie zniknęła ze sprzedaży ze względu na jej niską jakość.

Jeśli chodzi o drogie herbaty, ich wybór jest tak wielki, że każdy ma możliwość wyboru herbaty na swój gust.

Aleksiej Borodin